Top 3 albums 2014

2015 is al ruim 3 maanden oud en het is dus op zijn minst raar om op dit moment een post te schrijven over de albums die ik er tijdens 2014 bovenuit vond steken, maar dan is het maar zo...ik zou veel redenen kunnen aanhalen; laat ik het er gewoon bij houden dat ik tot begin februari uitkeek naar de ontvangst van albums die uitgekomen zijn in 2014 en dat ik pas nu de nodige afstand heb genomen om mijn top3 van 2014 te kunnen opstellen en meedelen.

3 : Trigger Hippy

Sinds 15-20 jaar volg ik wat Joan Osborne zoal uitbrengt. Ik hou van haar stem, van haar composities en van wat ze verkiest te coveren, maar de kwaliteit van haar werk is soms ondermaats : een grandioos album wordt dikwijls gevolgd door eentje die al vlug in de vergeethoek belandt. Natuurlijk weet ik dat ze in de VS een livereputatie heeft, dat ze jaren met Grateful Dead heeft samengewerkt; helaas krijgen we haar in Europa niet live te zien. Al hoop ik dat daar vlug verandering in komt, is er in 2014 toch geschiedenis geschreven. De “gelegenheidsgroep” Trigger Hippy – oorspronkelijk een trio met Black Crowes achtergrond bijgestaan op vocals door Joan Osborne – die vooral live actief waren, brachten een album uit... na een geslaagde EP ter gelegenheid van Record Store Day´s Back to Black Friday in 2013, en enkele bezettingswissels (enkel Black Crowes drummer Steve Goman en JO blijven over van de oorspronkelijke bezetting). En daar heb ik erg van genoten. De muziek is een stevige basis voor de stem van JO die hier soms klinkt als Janis Joplin. Check it out!

2 : Lucinda Williams – Down where the Spirit meets the Bone

Een dame die de laatste jaren wel regelmatig de plas oversteekt om ons te verblijden met haar werk en haar wel erg rauwe stem is Lucinda Williams. Als singer-songwriter nog steeds onderschat, als je ´t mij vraagt, maar haar werk is zo de moeite! Haar laatste – dubbele! – lp is een erg persoonlijk album : het titelnummer is een tekst van Lucinda´s vader Miller Williams die nu door haar op muziek gezet is en ook andere nummers treffen de luisteraar (en niet enkel de aandachtige die de lyrics volgt) zeker door hun hoog emotioneel gehalte. Ik was meteen verknocht en denk dat ik zeker niet de enige ben. 

1 : Wilko Johnson & Roger Daltrey – Going back Home

Vanaf de eerste keer dat ik dit album hoorde, wist ik dat die hoog zou eindigen in mijn persoonlijk jaaroverzicht. Er is veel geschreven over de terminale pancreaskanker van ex-Dr. Feelgood gitarist Wilko Johnson (en ik hoop echt dat zijn behandeling zoveel positiever lijkt uit te draaien dan eerst gedacht), maar ik vind dat er meer moet geschreven worden over dit schit-te-rend album. No-nonsense rock met een Roger Daltrey die met de tijd nog beter zingt dan ooit tevoren met The Who (ik geef het toe, dit is een erg persoonlijke mening!) en alle nummers zijn van een uitzonderlijk hoog niveau. Ondertussen heb ik ook een speciale live cd beluisterd waar RD niet altijd de vocals verzorgt – het blijven natuurlijk overwegend composities van Wilko Johnson die hij ook met zijn eigen groep vertolkt -, en dan zakt het niveau m.i. toch serieus.  Maar WJ en RD samen...wow! Ook hier ben ik niet de enige die zo denkt ...een recensent beschreef het als volgt : “Johnson´s chopping rhythm guitar and Daltrey´s geezerish groul make perfect bedfellows”.  En nu maar hopen dat er een vervolg komt op dit project.